ابوالحسن فراهانی

شمارهٔ ۱۳

گفتی که پلی بسازی از بهر خدا

از بهر خدا نه بلکه از بهر نمود

رفتی و دو طاق ساختی برنهری

کان نهر به پل پر احتیاجیش نبود

چون ساخته شد به طالع مسعودت

شد آب از آن نهر و به کلی مقصود

آخر آورد چشمهاش آب سیاه

این پل از بس که در ره آب گشود

دانی به چه ماند پلت ای مردم چشم

دانی که چه باشد پلت ای معدن خود

این پل به پل ابروی من می ماند

زیرا که دو طاق است و از آن جانب رود