امیر معزی
شمارهٔ ۷۶
۱
گر ابر به جود خویشتن را چو تو خواند
فراش تو بود او همیگرد نشاند
۲
هر چند بسی گهر پراکند و فشاند
آخر گهرش نماند و بیکار بماند
تصاویر و صوت
نظرات