انوری

انوری

غزل شمارهٔ ۲۹۷

۱

مرا وقتی خوشست امروز و حالی

قدحها پر کنید و حجره خالی

۲

که داند تا چه خواهد بود فردا

بزن رود و بیاور باده حالی

۳

رهی دلسوزتر از روز هجران

میی خوشتر ز شبهای وصالی

۴

ز طبع خود نخواهد گشت گردون

اگر زو شکر گویی یا بنالی

۵

قدح بر دست من نه تا بنوشم

به یاد مجد دین زین‌المعالی

تصاویر و صوت

دیوان انوری (با مقدمه و تصحیح و مقابله هشت نسخه) به کوشش سعید نفیسی - انوری - تصویر ۵۵۹
دیوان انوری با مقدمهٔ سعید نفیسی - انوری - تصویر ۴۹۲
دیوان انوری به اهتمام محمدتقی مدرس رضوی (مقطعات، غزلیات، رباعیات) ج ۲ - انوری - تصویر ۵۸۷

نظرات

user_image
امیرالملک
۱۴۰۲/۰۲/۲۰ - ۱۷:۰۹:۰۳
غزلسرایان قدیم انگار تعهد خاصی به سادگی در غزل داشته اند. در دوره ماقبل از دوره سعدی هیچگاه غزل رنگ تکلف به خود نمیگیرد و اوج این سادگی در غزل نبوغ آمیز سعدی است. شاید از آنروست که غزل بیش از هر قالبی به سرّ آدمی مستقیم تر است.