انوری

غزل شمارهٔ ۶

گر باز دگرباره ببینم مگر اورا

دارم ز سر شادی بر فرق سر او را

با من چو سخن گوید جز تلخ نگوید

تلخ از چه سبب گوید چندین شکر او را

سوگند خورم من به خدا و به سر او

کاندر دو جهان دوست ندارم مگر او را

چندان که رسانید بلاها به سر من

یارب مرسان هیچ بلایی به سر او را

هر شب ز بر شام همی تا به سحرگه

رخساره کنم سرخ ز خون جگر او را

۱۳۹۳/۰۷/۲۶ - ۱۷:۳۳:۲۲

شادی با شادمانی فرقی در معنا دارد و آن اینکه مان یعنی اندیشه اینجا .شادمان یعنی با افکار و اندیشه ی شاد . منستن به پهلوی و به لری امروز یعنی اندیشیدن

۱۳۹۳/۰۷/۲۶ - ۱۷:۳۶:۳۷

سحر می شود شبگیر تاربام یعنی هوای تاریک و روشن بهمامیخته /صبح کاذب بامداد صبح صادق تاران هم داریم یعنی موقع تاریکی ( همه از نظامی گنجه ای هستند )

۱۳۹۳/۰۷/۲۸ - ۰۹:۵۳:۴۲

جناب دکتر ، گرگ و میش بام را بیون نیز میگفتیم که در پی سحر می آمد( هنوز هم می آید؟؟)