انوری

انوری

شمارهٔ ۳۰۴ - در مذمت شعرا

۱

عادت طرح شعر آوردند

قومی از حرص و بخل گندهٔ خویش

۲

نام حکمت همی نهند آنگاه

بر خرافات ژاژ ژندهٔ خویش

۳

گرگ و خراز این لئیمان‌اند

همه دوزنده و درندهٔ خویش

۴

انوری پس تو نیز یاد آور

طیرگیهای زهرخندهٔ خویش

۵

پیش همچون خودی ز سیلی آز

سرک پیش درفکندهٔ خویش

۶

شکر کن کین زمانش می‌بینی

خواجهٔ دیگران و بندهٔ خویش

تصاویر و صوت

دیوان انوری با مقدمهٔ سعید نفیسی - انوری - تصویر ۵۹۹

نظرات

user_image
تضمینی
۱۳۹۴/۱۲/۰۱ - ۱۸:۳۱:۲۵
از ارتباط شعر با طمع سخن می گوید. خود انوری ده ها سال-حدود سی سال- شعر طماعانه گفته و بعد پشمیان شده و توبه ای واقعا جدی نموده و این شعر را در اواخر زندگی سروده است. عدم توجه به دو مقطع خاص زندگی اش موجب می شود وی را ثنوی المشرب و دارای روحیه ی تناقض آمیز بخوانیم چنانکه استاد شفیعی کدکنی هم در کتاب کم ارزشی، به اشتباه- و مقداری نیز از روی بی انصافی- انوری را ثنوی و دوگانه پرست می خواند.در باب قناعت و طمع وی و طرفداری اش از شعر و شعر ستیزی اش و مباحثی دیگر نیز دکتر همین اشتباه را مرتکب شده است.مصرع طیرگیها هم غلط املایی دارد. تیرگیها.
user_image
قربانی
۱۳۹۶/۱۰/۱۰ - ۰۸:۳۳:۱۹
اشتباه می کنید. طیرگیها درست است، نه تیرگیها.طیرگی همام طیره گی بوده و "طیره" یعنی خجالت و شرم.