اسیری لاهیجی
شمارهٔ ۱۰۷
۱
خیل غمت بجور و جفا ملک جان گرفت
دل تن نهاد و دامن شادی روان گرفت
۲
ای دل ره عدم چو گرفتی از آن میان
جانم ز هستی تو کناری نهان گرفت
۳
آید همیشه اشک بدریوزه پیش تو
اوسایل است و راه نشاید برآن گرفت
۴
دل مرکب قرار بمیدان عشق تاخت
چون شهسوار درد تو آمد عنان گرفت
۵
تا لذت شراب غمت یافت کام جان
سرخوش شد و بمصطبه پای دنان گرفت
۶
چون حسن تو بحور و بغلمان ظهور کرد
زاهد چنان هوای جنان از چنان گرفت
۷
زلف تو داشت جان اسیری ببند خویش
رویت بصد لطافتش آخر ضمان گرفت
نظرات