اسیری لاهیجی

شمارهٔ ۳۷۵

بیا ای مرهم درد درونم

ببین تا در غم عشق تو چونم

غم عشق تو برد از من دل و دین

بدست عشق تو زینسان زبونم

چو هر دم حسن رویت می فزاید

از آن هر لحظه در عشقت زبونم

ز شوق حسن روی جانفزایت

روانست از دو دیده جوی خونم

ز مهر آن جمال عالو افروز

بسان ذره بی صبر و سکونم

غریب و بی کس و بی یار و همدم

ز بی رحمی این گردون دونم

برون پرده در پندار مانده

نکردی واقف از سر درونم

درون گنبد نه چرخ گردون

مجو ما را کزین جمله برونم

کنم حل همه مشکل اسیری

چو در اقلیم عشقش ذوفنونم