اسیری لاهیجی

شمارهٔ ۳۸۴

ما رند خراباتی بی نام و نشانیم

صد خرمن ناموس بیک جو نستانیم

ما را بکتابی نبود حاجت ازآن رو

کاسرار جهان از ورق روی تو خوانیم

دیدیم ز ذرات جهان عکس جمالت

زان روی دو کون آینه روی تو دانیم

برچشم حقارت منگر صورت مارا

زیرا که بمعنی همگی جان جهانیم

پیدا بود از کون و مکان پرتو ذاتم

در پرده اسما و صفت گرچه نهانیم

در بحر وجودم دو جهان نقش حبابست

دریای محیطیم که بی قعر و کرانیم

گه مطلقم و گاه مقید ز اسیری

گاهی دگر آزاده ز هر نام و نشانیم