اسیری لاهیجی

شمارهٔ ۴۰۲

من که در کوی غم عشق تو سرگردانم

سخن صبر و خرد باد هوا می دانم

ناصحا عیب مکن گرچه نظر بازم ورند

چون ز تقدیر قضای ازلی زین سانم

سرو سامان مطلب از من دیوانه دگر

زانکه سرمست می عشقم و بی سامانم

هم مگر پیر خرابات نماید مددی

تا که مشکل بمی صاف شود آسانم

نظر پاک و صفا بین که نقوش دو جهان

همه از صفحه روی تو روان میخوانم

حسن رخسار تو چون گشت عیان از رخ خوب

من ز روی همه خوبان برخت حیرانم

گرچه با شاهد و می عهد اسیری است درست

آه اگر آن بت رعنا شکند پیمانم