عسجدی

شمارهٔ ۲ - از تغزلات

عسکری شکر بود تو گو بیا می شکرم

ای نموده ترش روی ار جا بد این شوخی ترا

از که آمختی نهادن شعرهائی شوخ چم

گر برستی شاعران هرگز نبودی آشنا

کشه بربندی گرفتی در گدائی سرسری

از تبار خود که دیدی کشه ای بر بند دا

هر زمان از نفغ تو ای زاده سگ بترکم

تا شنیدم من که از من می نهی شعر و نوا

پل بکوش اندر بکفت و آبله شد کابلیج

از بسی غم‌ها ببسته عمر گل پا را بپا