عطار
غزل شمارهٔ ۴۲۳
۱
دستم نرسد به زلف چون شستش
در پای از آن فتادم از دستش
۲
گر مرغ هوای او شوم شاید
صد دام معنبر است در شستش
۳
از لب ندهد میی و می‌داند
مخموری من ز نرگس مستش
۴
بیچاره دلم که چشم مست او
صد توبه به یک کرشمه بشکستش
۵
بشکفت گل رخش به زیبایی
غنچه ز میان جان کمر بستش
۶
از بس که بریخت مشک از زلفش
چون خاک به زیر پای شد پستش
۷
چون بود بتی چنان که در عالم
بپرستندش که جای آن هستش
۸
یک یک سر موی من همی گوید
رویش بنگر که گفت مپرستش
۹
نی نی که نقاب بر نمی‌دارد
تا سجده نمی‌کنند پیوستش
۱۰
عطار دلی که داشت در عشقش
برخاست اومید و نیست بنشستش
تصاویر و صوت
نظرات