عطار

غزل شمارهٔ ۴۴۵

ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ

چه یک دریغ که هر دم هزاربار دریغ

به هرچه درنگرم بی تو صد هزار افسوس

به هر نفس که زنم بی تو صد هزار دریغ

دلی که آب وصالش به جوی بود روان

بسوخت زآتش هجر تو زار زار دریغ

چو لاله‌زار رخت شد ز چشم من بیرون

ز خون چشم رخم شد چو لاله‌زار دریغ

چو گل شکفته بدم پیش ازین ز شادی وصل

به غم فرو شدم اکنون بنفشه‌وار دریغ

ز دور چرخ خروش و ز بخت بد فریاد

ز عمر رفته فغان و ز روزگار دریغ

چه گویم از غم عهد جهان که تا که جهانست

بنای عهد جهان نیست استوار دریغ

اگر جهان جفاپیشه را وفا بودی

مرا جدا نفکندی ز غمگسار دریغ

دلت که گلشن تحقیق بود ای عطار

بسوخت همچو دل لاله ز انتظار دریغ

۱۳۹۹/۰۶/۲۴ - ۱۳:۲۳:۳۶

ازتظر معنایی به‌نظر می‌رسد که در مصرع دوم بیت اول، کلمه‌ی اول باید به‌جای «چه»، «نه» باشد.

۱۳۹۹/۰۶/۲۴ - ۱۴:۱۱:۲۴

گرامی نازنینهمان ” چه “ درست تر می نماید، چون به خود می گوید یک دریغ چیست هزار دریغ چون در مصرع اول فقط از یک دریغ سخن گفته.

۱۳۹۹/۱۰/۲۹ - ۱۶:۵۱:۳۳

چه گویم از غم عهد جهان که تا که جهانستاین مصرع به لحاظ وزنی با سایر مصرع ها ایراد دارد. اشتباه تایپ نشده؟