عطار
غزل شمارهٔ ۶۱۱
۱
چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم
هندوی خویش کند هر دم به دلبریم
۲
چون زلف کافر او آهنگ دین کندم
در حال بند کند در دام کافریم
۳
مویی اگر همه خلق در من نگه نکنند
مویی تمام بود زان زلف عنبریم
۴
ای ساقی از می عشق دلقم بشو و بیا
چون دلق زرق من است چند از سیه گریم
۵
تا کی ز رد و قبول دردی بیار که من
مست ملامتیم رند قلندریم
۶
تا کی ز روی و ریا بت ساختن ز هوا
زین پس به بتکده‌ها مرد مقامریم
۷
گر دی به صومعه در، مرد خلیل بدم
امروز پیش مغان چون گبر آزریم
۸
گرچه به صورت تن، از مؤمنان رهم
لیکن ز روی یقین گبرم چو بنگریم
۹
عطار تا که نهاد در راه فقر قدم
کرد آن حقیقت فقر از جان و دل بریم
تصاویر و صوت
نظرات