عطار
شمارهٔ ۱۲
۱
خون شد جگرم ز غصّهٔ خویش مرا
وز بیم رهی که هست در پیش مرا
۲
هرگز نرسد به نوش توحید دلم
تا کژدم نفس میزند نیش مرا
نظرات