عطار
شمارهٔ ۳۷
۱
چون پنجه سال خویشتن را کُشتم
بر عمرِ نهاد سالِ شصت انگشتم
۲
شک نیست که شست را کمانی باید
چون شصت تمام شد کمان شد پشتم
نظرات