عطار
شمارهٔ ۲۷
۱
دل دوش ز لعلِ همچو قندش میسوخت
جان نیز ز زلفِ چون کمندش میسوخت
۲
خورشید سپر فکنده میرفت خجل
تا روز و شبِ تیره سپندش میسوخت
نظرات