عطار
شمارهٔ ۷۳
۱
چون بدنامی به روزگاری افتد
مرد آن نبود که نامداری افتد
۲
گر دُر خواهی ز قعرِ دریا طلبی
کان کَفْک بود که با کناری افتد
نظرات