عطار
شمارهٔ ۱۳
۱
گل بین که گلابِ ابر میدارد دوست
وز خنده چو پسته مینگنجد در پوست
۲
تا بادِ صبا بر سرِ گل مُشک افشاند
مینازد از آن باد که اندر سرِ اوست
تصاویر و صوت
نظرات