عطار
شمارهٔ ۴۲
۱
غنچه که چو پسته لب شود خندانش
از کم عمری بر لبش آمد جانش
۲
چون نیست به جز نیست شدن درمانش
خون میبچکد به درد از پیکانش
نظرات