عطار
شمارهٔ ۷۰
۱
شمعی که ز سوز خویش بر خود بگریست
این خنده به سر بریدنش باری چیست
۲
در عشق چو شمعِ مرده میباید زیست
پس در همه کس چو شمع روشن نگریست
نظرات