باباافضل کاشانی
غزل شمارهٔ ۲
۱
در مقامی که رسد زو به دل و جان آسیب
نبود جان خردمند ز رفتن به نهیب
۲
ناشکیبا مشو ار باز گذارد جانت
خانه ای را که ز ویران شدنش نیست شکیب
۳
تن یکی خانهٔ ویرانی و بی سامانی ست
نتوان داشت در او جان و روان را به فریب
۴
گرچه پیوستهٔ جان است تن تیره، ولیک
شاخ را نیست خبر هیچ ز بویایی سیب
۵
گرچه از جان به شکوه است و به نیرو، هر تن
جان نگیرد ز تن تیره به زیبایی زیب
۶
دیدهٔ جان خرد است و روشش اندیشه
ناید از کوری و کری تنش هیچ آسیب
۷
چشم جان روشن و بیناست ز نزدیک و ز دور
پای اندیشه روان است بر افراز و نشیب
۸
بی گمان باش خردمند، که در راه یقین
خردت راست رود با تو، گمانت به وُریب
تصاویر و صوت
نظرات
آهوان منش
جعفر مصباح