باباافضل کاشانی
غزل شمارهٔ ۶
۱
در آب و گل که آورد، آیین جان نهادن؟
بر دوش جان نازک، بار گران نهادن؟
۲
شاداب شاخ جان را، از بوم جاودانی
برکندن از چه علت، در خاکدان نهادن؟
۳
ز آوردن تن و جان، با هم چه سود بینی
جز درد تن فزودن، جز بار جان نهادن
۴
گویندهٔ سمر را این حال درخور آید
صد قصه جمع کردن، صد داستان نهادن
۵
از داستان و قصه، بگذر که غصه باشد
پیش گرسنه چندی از هیچ خوان نهادن
۶
گفت و شنید کم کن گر رهروی؛ که در سر
شاید برای توشه، چشم و زبان نهادن
۷
کاری شگرف باشد، در رهروی قدم را
از سود برگرفتن و اندر زیان نهادن
۸
گاه بلا به مردی، تن در میان فکندن
کام و هوای خود را، بر یک کران نهادن
۹
رسمی است عاشقان را؛ هنگام نامرادی
از دل کرانه جستن، جان در میان نهادن
۱۰
در دین عشق هرگز، جز رسم پاکبازی
دینی توان گرفتن؟ رسمی توان نهادن؟
۱۱
کار تو خواب بینم، در راه، گاه رفتن
بس جرمِ نارسیدن بر همرهان نهادن
تصاویر و صوت
نظرات
سام