
باباافضل کاشانی
رباعی شمارهٔ ۱۰
۱
تا گوهر جان در صدف تن پیوست
وز آب حیات گوهری صورت بست
۲
گوهر چو تمام شد، صدف را بشکست
بر طرف کله گوشهٔ سلطان بنشست
نظرات
امیرعلی داودپور