باباطاهر

در بیت اول میبینیم که از دنیا شکایت دارد که انسان ها را میکشد اما این کشتن از برای این است که انها را به خود وابسته میسازد و انسان های وابسته به دنیا دیگر زندگانی اصلی را نخواهند دید و تنها بدین دنیای فانی دل خواهند بست، دیگر به فکر آخرت خود نیستند و این دو روز سیاه را میبینند، اینگونه دنیا انسان ها را میکشد وگرنه که وقتی انسانی میمیرد در اصل زنده خواهد شد. در بیت دوم میگوید یک نفر از این انسان ها وقتی انسان دیگری روحش از جانش خارج میشود و در اصطلاح از این دنیا میرود و میمرد نمیگوید که فلانی در اصل زنده شد و به جایی بهتر از اینجا میرود، و همه میگویند فلان ابن فلان مرد یعنی در اصل فنا شد و به دیار باقی نپیوست. منظور و مفهوم اصلی این است که این دنیا فانی است و عجوزه، که انسان ها را در دام خود می افکند و دنیای دیگری نیز وجود دارد که باقی است و بی غش.