باباطاهر

دوبیتی شمارهٔ ۲۹۸

۱

شب تار و بیابان پرورک بی

در این ره روشنایی کمترک بی

۲

گر از دستت برآید پوست از تن

بیفکن تا که بارت کمترک بی

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

محمدعلی پدرام mohamadalipedram@yahoo.com

۱۳۹۹/۰۳/۲۹ - ۱۶:۲۹:۲۰

ای دل ؛ای انسان؛ جهان مانند راهی بیابانی دراز وطولانی وبزرگ است .در این را ه برای پیدا کردن سوی حرکت نور وتابش بسیار کم است و مردمان به آسانی نمی توانند با بار سنگین -وآرزوهای دراز - آز آن بگذرند. پس اگر می توانی هرچه دلبستگی وداشتنی های دنیا چشم پوشی کن و آن ها را بگذار وحتی اگر توانستی پوست را از تن خود بیرون کن تابا بار کم وسبک بار بتوانی به اسانی راه رابپیمایی وبه جهان جاوید وآشکار (آخرت)برسی . کنایه از دل کندن از آنچه در این دنیا است .

جهن یزداد

۱۴۰۱/۱۰/۱۶ - ۰۷:۱۸:۳۸

گمانم  ورگ   در نخستین  پاره   به چم   گرگ باشد در برخی گویشهای پارسی  گرگ را ورک و  ورخ  گفته اند