باباطاهر

گرگ و میش هنگام سحرگاهان است. زمان فلق که خورشید قبل از طلوع زمین را روشن و بهره مند از نور خود می گرداند.نقل است که این هنگام برای شب زنده داران عاشق بهترین هنگام برای استجابت دعاست.اما به نظر بنده بوسه از لبان یار در این هنگام استعاره از درخواست خاشعانه ی لطفی و التفاطی از طرف خداوند برای شناخت بهتر حقیقت او به واسطه دعاها و عبادات سحرگاهیست.در اشعار دیگر عرفا مانند حافظ و مولانا نیز اشاراتی به این هنگام از روز یافت می شود.

حسن سمندری این ترانه را با اضافه کردن بیت زیر و تغییری در کلمات، با ساز دوتار خراسان خوانده است.شب تار است و گرگان میدرند میشدو زلفانت حمایل کن بیا پیشبزن چرخ و بیا تو در بر منبدر کن پیرهن غم از بر مناز آن کنج قلبت[؟] دادی به من دلبگو راه خدا دادم به درویش

بوره: بیا، فعل امر از گویش لکی است.

میش گوسفند ماده بالغ است و نماد مظلومیت و بی آزاری که گرگها شبا هنگام از آن رو که گوسفندان در تاریکی دید خوبی ندارند به آنها حمله ور میشوند. باباطاهر معشوق خود را به میشی تشبیه کرده که دشمنان زیادی دارد که در کمین هستند تا او را آزار دهند. لذا از وی میخواهد دو زلف سیاهش را که اشاره به دو گیسوی بلند در هر طرف صورت تا زیر گوش دارد را حمایل کرده و به هم برساند تا صورت سفیدش در شب مخفی شود و کسی او را نبیند؛ سپس پیش وی برود. بوره به معنای بیا. از کنج لبش که اشاره به قسمتی و نه همه لب دارد و از سر باباطاهر عاشق هم زیاد است به نیت کمک به درویش و نیازمند در راه خدا بوسی به وی بدهد. البته فکر میکنم شب چله است و گرگون می‌درند میش درست تر باشد چرا که طبق فرهنگ ایران باستان کمک به نیازمند در شب چله یا یلدا جزوی از آداب و رسوم این شب محسوب می‌شده و با محتوای شعر نزدیکتر است.