شیخ بهایی

غزل شمارهٔ ۲۲

تازه گردید از نسیم صبحگاهی، جان من

شب، مگر بودش گذر بر منزل جانان من

بس که شد گل گل تنم از داغهای آتشین

می‌کند کار سمندر، بلبل بستان من

طفل ابجد خوان عشقم، با وجود آنکه هست

صد چو فرهاد و چو مجنون، طفل ابجد خوان من

گفتمش: از کاو کاو سینه‌ام، مقصود چیست؟

گفت: می‌ترسم که بگذارد در آن پیکان من

بس که بردم آبروی خود به سالوسی و زرق

ننگ می‌دارند اهل کفر، از ایمان من

با خیالت دوش، بزمی داشتم، راحت فزا

از برای مصلحت بود اینهمه افغان من

رفتم و پیش سگ کویت، سپردم جان و دل

ای خوش آن روزی که پیشت، جان سپارد جان من

از دل خود، دارم این محنت، نه از ابنای دهر

کاش بودی این دل سرگشته در فرمان من

چون بهائی، صدهزاران درد دارم جانگداز

صدهزاران، درد دیگر هست سرگردان من

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۳/۱۵ - ۱۰:۳۶:۲۰

سالوس از لوس ساخته شده است یا بهتر بگوییم برساخته شده است ولی لوسیدن یعنی فریفتن به فارسی

مهدی مالکی

۱۳۹۶/۱۱/۲۸ - ۱۰:۰۴:۴۷

مضی فی غفلة عمری کذلک یذهب الباقیبیاور جام می ها را بیاور ای أبا ساقیشَرَبتُ مِن شراب العشق ، ساخت از سرّ کار آگه نه صوفیّ و نه صافی ّ و نه مشّایی نه اشراقی

nabavar

۱۳۹۶/۱۱/۲۸ - ۱۲:۱۸:۴۲

اسیر نرگس مستم امان از درد مشتاقیمضی فی غفلتأ عمری کذالک یذهب الباقیکرم کن چهره ام بنگر مشو از حال من غافلانا المسموم ما عندی بتریاق و لا واقی سبو پرکن که خُم از خون دل افتاد سَر درگلمرا با توست از دیرین زمان عهدی و میثاقیبرداشتی از غزل ” نیا “

شیخ بهایی

غزل شمارهٔ ۲۲

تصاویر و صوت

نظرات

امین کیخا

مهدی مالکی

nabavar