شیخ بهایی

آذ دیماهیی جان بسیار بهره بردیم

برای ستودن ( تعریف کردن ) رند کوشش های فراوانی انجام شده است و البته هیچکدام همه -پذیر ( مورد اتفاق نظر ) نیستند اینجا آذردیماهی یک مرزمندی و تعریف برای رند پیشکش کرده اند که باید با باریک بینی دیده شود . در داستان حسنک تاریخ بیهقی می فرماید وی را کلاهی دادند عمدا تنگ ....و گفتند که وی را سنگ دهید و ندادند تا اینکه مشتی رند را سیم دادند که دهید ! خوب با اندی تغییر البته ! آشکارا رند اینجا یعنی پست . اما رندی که حافظ آورده است کار را بر همگان دشوار کرده است !

سلام خدمت بزرگوارانو متشکرم از همه بزرگواران و اساتید فن که نظر مرا نقد فرمودید.در مورد معنی کلمه رند البته هر نگارنده ای منظوری داشته یسته به اینکه بر کدام پله سوار بوده، پله عقل یا پله عشق.و منظور نگارنده از کشف و شهود و اشراق همان جرقه ذهنی است که در کسری از ثانیه بر شخص مشتاق متبادر می شود و شخص ناگهان می گوید یافتم. و یکی از راه های دستیابی بدان، عرفان است که همان کیفیت دادن به زندگی است و خود بر 2 قسم بوده و بیشتر شاعران عارف ایران بدان دست یافته اند.نترسید، نترسیددر آن راه که افتیدکه او راه و نشان استچو در دل آشیان استچنان مست، چنان عاقل و سر مستنترسید، نترسیدهمه جانِ خداییددر آیید، در آییددر آن ظلمت شب، تابیابید، بیابیدهمه نورِ خداییهمه مست ره و اوچُنان شاه بماندچُنان ماه بماندچو وحدت به دل افتدهمه ماه و منیریدهمه مستهمه دستهمه جمالِ اویندبیایید، بیاییدبه جان و دل بخواهیدبنوشید شرابشهمه مست و خرابشهمه بیدل و بی دستچو نزدش بنشینندبیابید جواهردر انبارِ دلِ خویشکه بُردست جواهراز آن دولت و مقصودنشانید نگینشبر آن تاجِ سلیمانکه یابید خداییدر آن دولت و عُظمیچه جانیست! جواهرت به دل زنشود راه و چراغتشود تاج و کمالتشود نورِ دو دیدههر آن کس که بیایدبیایید، بیاییدنترسید، نترسیدمنم حامی و همراهمنم هم دل و هم جانچو راهت طرب انگیختبیا تا که بگیریامیدوارم از این شعر زیبا لذت ببرید. دنباله هم داره اما نگفتم که اینجا جایگاه بزرگان ادب پارسی است که سالها عمر خودرا در پی یار دویده اند و نوشته های بجا مانده از ایشان، چراغ راه ما گردیده.

درود بی پایان نثار همه آفریدگان که چه زشت و چه زیبا، می توانند ما را به تفکر وادارند.به نام بی نام او بیا تا شروع کنیمدر امتداد شب نشینیم و طلوع کنیممهم نیست چگونه و چطور و چندبه یک تلنگر ساده بیا تا رجوع کنیمببین که خاک چگونه به سجده افتاده استچرا غرور و تفاخر بیا تا رکوع کنیم.

آذر جان درود اساتید فعلا در سور و خور غرقند اما عرض کنم که من هم این شعر را در سخنرانی های سایمنتولوژی استاد طاهری میشنوم اما این که از کیست نمیدانم .ولی فکر میکنم نام بی نام شیطان باشد و در امتداد شب ماندن گیر افتادن در تاریکی و نیز خاک میتواند تعبیری از انسان باشد که در برابر شیطان به سجده افتاده و به نظر میرسد خلیفه الله اینجا کلا نادیده گ فته شده است .

درود بر شما تاوتکمتشکرم که منت گذاشتید بر من اما منظورم شعر "نترسید نترسید" هستش که بنظرم دارای سبک است اما نتوانستم آنرا در هیچ مجموعه موجود در گنجور بیابم و خود آنرا در حاشیه کتابی خواندم.

تاوتک جان درود مجدددر خصوص شعر "به نام بی نام او" البته بدینگونه هم می شود تعبیر کرد که با توجه به ابیات زیر:این عدم خود چه مبارک جایستکه مددهای وجود از عدمستهمه دل‌ها نگران سوی عدماین عدم نیست که باغ ارمستاین همه لشکر اندیشه دلز سپاهان عدم یک علمستز تو تا غیب هزاران سال‌ستچو روی از ره دل یک قدمستجناب مولانا کشف نموده که مددهای رسیده به هرآنچه که وجود دارد از عدم رسیده و در نظر ما تبدیل به هر چه در تصور آید گردیده، پس برای عدم نمی توان نامی گذاشت و فقط میتوان تجلیات آنرا دید و عشق ورزید و از انجایی که هرگونه صفتی که به خداوند بدهیم صرفا نهایت اندیشه ما بوده و هرگز نمی توانیم ذات اقدس را توصیف نموده و نامگذاری کرد پس اطلاق "بی نام" به انچه که وجود تمام هستی از وجود اوست نمی تواند اشتباه باشد. علاوه بر آن برای شیطان نامهای شناخته شده و مشخصی در تمام زبانها وجود دارد و به دلیل محدود بودن آن نمی توان صفت بینامی را بر او گذاشت-در ارتباط با مصرع دوم بیت اول نیز میتوانم به کلام قرآن اشاره نمایم که می فرماید حرکت "آدم" "من اظلمات الانور" است و سخت در تعجبم که شما فرهیخته نازنین چگونه طلوع کردن را به آن دم بریده نسبت داده اید.همانطور که در بیت آخر غزل جناب مولانا میخوانیم، مسیر حق تعالی مسیری بسیار ساده است و "چو روی از ره دل یک قدمست" پس بیا به یک تلنگر ساده رجوع کنیم.و شما نازنین تاکنون درکدام متنی خوانده اید که انسان در جایی مقابل شیطان به سجده افتاده باشد یا خواهد افتد، یا افتاده است، و این گونه تعبیر شما بنظر قلب حقیقت است چراکه در مصرع آخر به صراحت سعی در بر حذر داشتن ما از صفتهای شیطانی غرور و تفاخر دارد و با پیامی صریح و روشن می گوید تویی که به تعبیری خود را از جنس خاک میدانی، نگاه به خاک کن که همواره زیرپاست و در حال سجده و هیچگونه تکبری ندارد، پس تو چرا ای انسان به خود مغرور گشته ای؟.

سلام اذر عزیز بسیار شفاف و زیبا بود . لذت بردم و بنده هم با شما کاملا موافقم . طلب خیر برای دوستان