شیخ بهایی

شمارهٔ ۷

۱

مستان که گام در حرم کبریا نهند

یک جام وصل را دو جهان در بها دهند

۲

سنگی که سجده‌گاه نماز ریای ماست

ترسم که در ترازوی اعمال ما نهند

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

پوریا غفوریان

۱۳۹۷/۰۹/۱۲ - ۰۶:۱۷:۲۴

الله اکبر از این شعرچقد لذت بردم, به به.واقعا از اقصی نقاط این دیار شاعر میجوشه, هر کدوم متبهر تر از دیگری

حسین عارفی

۱۳۹۸/۰۸/۱۵ - ۰۰:۳۳:۴۴

با تشکردر مصراع دوم، کلمه ی "را" اضافه است و وزن شعر را خراب کرده. در همین مصراع، احتمالا "دهند" نادرست و مثل بقیه ی مصراع ها، نهند ردیفِ درست باشد.

محسن جهان

۱۴۰۱/۰۴/۱۰ - ۰۳:۳۹:۰۹

دانشمند بنام قرن دهم در این ابیات می‌فرماید: عاشقان و شیفتگان درگاه الهی که به درگاه او راه می‌یابند، حاضرند هر دو جهان باقی و فانی را فدای یک جرعه جام وصل او کنند.  این چنین پیروان راه حق بیم آن دارند نماز و عبادتشان ریا پنداشته شده و در روز حساب در کارنامه اعمال آنها نگاشته شود.