شیخ بهایی
بخش ۱۲ - فی الریا و التلبیس بالذین هم أعظم جنود ابلیس
۱
نان و حلوا چیست ای شوریده سر؟
متقی خود را نمودن بهر زر
۲
دعوی زهد از برای عز و جاه
لاف تقوی، از پی تعظیم شاه
۳
تو نپنداری کزین لاف و دروغ
هرگز افتد نان تلبیست به دوغ؟
۴
خرده بینانند در عالم بسی
واقفند از کار و بار هر کسی
۵
زیرکانند از یسار و از یمین
از پی رد و قبول، اندر کمین
۶
با همه خودبینی و کبر و منی
لاف تقوی و عدالت می‌زنی
۷
سر به سر، کار تو در لیل و نهار
سعی در تحصیل جاه و اعتبار
۸
دین فروشی، از پی مال حرام
مکر و حیله، بهر تسخیر عوام
۹
خوردن مال شهان، با زرق و شید
گاه خبث عمرو، گاهی خبث زید
۱۰
وین عدالت با وجود این صفات
هست دائم، برقرار و برثبات!
۱۱
بر سرش، داخل نگردد «لا» و «لیس»
این عدالت هست کوه بوقبیس
۱۲
می‌نیابد اختلال از هیچ چیز
چون وضوی محکم «بی‌بی تمیز»
نظرات