ملک‌الشعرا بهار
فقرۀ ۱۱۲
شراب به پیمان (یعنی به اندازه) خور چه هر که او شراب بی‌پیمان خورد، بسا گنه که از وی آید.
۲
اگر باده نوشی به پیمانه نوش
به آیین مردان فرزانه نوش
۳
کز افزونی می ز دل‌ها گناه
برُوید، چو از تند باران گیاه
۴
وگر گفتهٔ من پسند آیدت
مخور می که از می گزند آیدت
۵
بود سوزیان این می لعل‌پوش
زیانش ز تو، سودش از می‌فروش
نظرات