ملک‌الشعرا بهار
فقرۀ ۵۹
سخن بنگرش (ملاحظه و تامل) کوی، چه سخنی است ( که) گفتن به و سخنی هست که پاییدن (تأمل) و آن پاییدن به از آن گفتن.
۲
چو خواهی به تیزی‌سرایی سخن
نگه کن بدان گفتهٔ خویشتن
۳
بساگفته کان را نبایست گفت
بسا گفته کآن را نباید نهفت
۴
به‌جای خموشی سخن سر مکن
به جای سخن لب مبند از سخن
نظرات