بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۱۳۸۴
۱
ز بسکه منتظران چشم در ره یارند
چو نقش پا همه‌گر خفته‌اند بیدارند
۲
ز آفتاب قیامت مگوکه اهل وفا
به یاد آن مژه در سایه‌های دیوارند
۳
درین بساط که داند چه جلوه پرده درد
هنوز آینه‌داران به رفع زنگارند
۴
مرو به عرصهٔ دعوی که گردن‌افرازان
همه علمکش انگشتهای زنهارند
۵
ز پیچ و تاب تعلق که رسته است اینجا
اگر سرندکه یکسر به زبر دستارند
۶
هوس ز زحمت کس دست برنمی‌دارد
جهانیان همه یک آرزوی بیمارند
۷
درین محیط به آیین موجهای گهر
طبایعی که بهم ساختند هموارند
۸
نبرد بخت سیه شهرت از سخن‌سنجان
که زیر سرمه چو خط نالهٔ شب تارند
۹
به خاک قافله‌ها سینه‌مال می‌گذرند
چو سایه هیچ متاعان عجب گرانبارند
۱۰
ز شغل مزرع بی‌حاصلی مگوی و مپرس
خیال می‌دروند و فسانه می‌کارند
۱۱
خموش باش که مرغان آشیانهٔ لاف
به هر طرف نگری پرگشای منقارند
۱۲
ز خودسران تعین عیان نشد بیدل
جز اینکه چون تل برف آبگینه‌کهسارند
نظرات