بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۱۴۱۱
۱
از قضا بر خوان ممسک گر کسی نان بشکند
تا قیامت منتش بی‌سنگ دندان بشکند
۲
راحت اهل وفا خواهی مخواه آزار دل
تا مباد این شیشه بزم می‌پرستان بشکند
۳
اینچنین‌کز عاجزی بی‌دست و پا افتاده‌ایم
رنگ‌هم از سعی‌ما مشکل‌که آسان بشکند
۴
بحر لبریز سرشک از پیچ‌وتاب موج ها ست
آب‌می‌گردد در آن‌چشمی‌که مژگان بشکند
۵
زبر چرخ آرامها یکسرکمینگاه رم است
گرد ما آن به که بیرون زین بیابان بشکند
۶
ساغر قربانیان از گردش افتاده‌ست، کاش
دور مژگانی خمار چشم حیران بشکند
۷
وحشتی دارم درین گلشن که چون اوراق گل
رنگ اگر درگردش‌آرم طرف دامان بشکند
۸
یک تامل گر شود صرف خیال نیستی
ای بسا گردن که از بار گریبان بشکند
۹
عجز بنیادی، بر اسباب تجمل ناز چند
رنگ می‌باید کلاه ناتوانان بشکند
۱۰
درگلستانی‌که نالد بیدل از شوق رخت
آه بلبل خار در چشم بهاران بشکند
نظرات