بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۱۴۱۵
۱
کلاه هرکه فلک بر سماک می‌فکند
سرش چو آبله آخر به خاک می فکند
۲
به گم شدن چو نگین بی‌نیاز شهرت باش
که ناز نام تو را در مغاک می‌فکند
۳
چو صبح تا ز گریبان سری برون آری
زمانه رخت تو بر دوش چاک می‌فکند
۴
به کارگاه تعین که «لاشریک له» است
خلل اگر فکند اشتراک می‌فکند
۵
ز جوش گریهٔ مستانه‌ای که دارد ابر
چه شیشه‌ها که نه در پای تاک می‌فکند
۶
ز امتلا مپسندید خواری نعمت
که شاخ میوه ز سیری به خاک می‌فکند
۷
عرق که جبههٔ تسلیم سرفکندهٔ اوست
گره به رشتهٔ ما شرمناک می‌فکند
۸
رهت گل است به آهستگی قدم بردار
که جهد لکه به دامان پاک می‌فکند
۹
ز عاجزی در اقبال امن زن بیدل
که طاقتت به جهان هلاک می‌فکند
نظرات