بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۱۷۱۵
۱
چو شمع غره مشو چشم بر حیا انداز
سریست زحمت دوشت به زبر پا انداز
۲
گدای درگه حاجت چه گردن افرازد
بلندی مژه هم برکف دعا انداز
۳
اشارتی‌ست ز دی کشته‌های فردایت
که هرچه پیش توآرند بر قفا انداز
۴
به فکر خویش فتادی و باختی آرام
تو راکه‌گفت‌که خود را در این بلا انداز؟
۵
جهان به‌کنج فراموشی دل آسوده‌ست
تو نیز شیشه به طاق همین بنا انداز
۶
کم از حباب نه‌ای، نازکن به ذوق فنا
سر بریده کلاهی‌ست بر هوا انداز
۷
به نام عزت اگر دعوی کمال کنی
به خانه‌های نگین نقش بوربا انداز
۸
شهیدحسرت آن نقش پای رنگینم
به خاک، جای‌گلم، برگی از حنا انداز
۹
غبار می‌کند از خاک رفتگان فریاد
که سرمه‌ایم، نگاهی به سوی ما انداز
۱۰
دگر فسانهٔ ما و منت که می‌شنود
بنال وگوش بر آواز آشنا انداز
۱۱
به روی پردهٔ هستی‌که ننگ رسوایی‌ست
چو بیدل از عرق شرم بخیه‌ها انداز
نظرات