بیدل دهلوی

غزل شمارهٔ ۱۸۲

ما رشتهٔ سازیم مپرس از ادب ما

صد نغمه سرودیم ونشد بازلب ما

چون مردمک‌، آیینهٔ جمعیت نوریم

در دایرهٔ صبح نشسته‌ست شب ما

بیتابی دل آتش سودای‌که دارد

تبخال به خورشید رسانده‌ست تب ما

هستی چوعدم زین من و ما هیچ ندارد

بی‌نشئه بلند است دماغ طرب ما

ابرام تک و تاز غباریم درین دشت

جانی‌که نداریم چه؟د به لب ما

چون ذره پراکندگی انشای ظهوریم

جزما نُقطی‌کو که بَر‌د منتخب ما

تا معنی اسرار پری فاش توان خواند

مکتوب به‌کهسار برید از حلب ما

گمگشتهٔ تحقیق خود آوارهٔ وهم است

ما را بگذارید به درد طلب ما

نی قابل عجزیم نه مقبول تعین

ازننگ به آدم‌که رساند نسب ما

۱۰

پیداست‌که جز صورت عنقا چه نماید

آیینه ندارد دل بیدل لقب ما

۱۳۹۱/۱۰/۱۲ - ۲۲:۱۵:۲۰

با سلام و درودچهار مورد ایراد در برخی کاراکترهای این غزل دیده میشود. لطفا تصحیح بفرماییدسپاس از همه ی زحمات ارزنده شما

۱۳۹۳/۰۲/۱۵ - ۲۱:۲۲:۰۱

سلامبیت 4: دماغ طرب مابیت 5: چه آید به لب مابیت 6: کو که بود منتخب مابیت 7: به کهسار برید از حلب ما

۱۴۰۲/۰۷/۱۵ - ۰۶:۵۰:۱۱

مصرع(مکتوب به کهسار برید از حلب ما) را ویرایش کردم اما تغیر نکرد چرا؟؟