بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۲۱۲۲
۱
تا درتن باغ‌گل افشان نموگردیدم
رنگی آوردم و گرد سر او گردیدم
۲
جز شکستم ننمودند درین دیر هوس
بارها آینهٔ جام و سبو گردیدم
۳
سبزه‌ام چون مژه ساغرکش سیرابی نیست
زبن چه حاصل‌که مقیم لب جوگردیدم
۴
حیرتم می‌برد از خویش که چون ساغر رنگ
به چه امید شکستم، به چه رو گردیدم
۵
فرصت سلسلهٔ زلف درازست اینجا
من به یک موی میان تو، دو مو گردیدم
۶
خامشی هم چقدر نسخهٔ تحقیق گشود
که من آیینهٔ اسرار مگو گردیدم
۷
خاک ناگشته ز شور من و ما نتوان رست
سرمه جوشیدم و سرکوب گلو گردیدم
۸
چون سحر نیز جهان تهمت جولان منست
نفسی بود که در پردهٔ اوگردیدم
۹
خجلت سجدهٔ خاک در او کرد مرا
آنقدر آب که سامان وضوگردیدم
۱۰
پیکرم غوطه به صد موج‌گهر زد بیدل
خوش غبار هوس آن سر کو گردیدم
نظرات