بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۲۳۷۹
۱
به‌کنج نیستی عمریست جای خویش میجویم
سراغ خود ز نقش بوریای خویش میجویم
۲
هدایت آرزویم می‌کشم دستی به هر گنجی
درین ویرانه چون اعمی عصای خویش میجویم
۳
جنون می‌آورد زین کاروان دنباله فهمیدن
جز آتش نیست گردی کز قفای خویش میجویم
۴
ز بس حسرت‌کمین جنس مطلبهای نایابم
ز هرکس هر چه‌گم شد من برای خویش میجویم
۵
جهانی آرزوها پخت و رفت از خود به ناکامی
دو روزی من هم اینجا خونبهای خویش میجویم
۶
خیالی کو که نتوان یافت نقش پردهٔ خاکش
سراغ هر چه خواهم ز‌یر پای خویش میجویم
۷
محیط از وضع موج آغوش پروازی نمی‌خواهد
من این بیگانگی از آشنای خویش میجویم
۸
چه مقدار از دماغ نارسایی ناز می‌بالد
که آن‌گل پیرهن را در قبای خویش میجویم
۹
به خاکستر نفس دزدیده‌ام چون شعله معذورم
بقایی کرده‌ام گم در فنای خویش میجویم
۱۰
نیستانی به ذوق ناله انشا کرده‌ام بیدل
ز چندین آستین دست دعای خویش میجویم
نظرات
منیر سپاس