بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۲۴۱۵
۱
می‌روم هر جا به ذوق عافیت اندوختن
همچو شمعم زاد راهی نیست غیر از سوختن
۲
زخم دل از چاره جوییهای ما بی‌پرده شد
این گریبان سخت رسوایی کشید از دوختن
۳
شعله گر ساغر زند از پهلوی خار و خس است
بیش ازین روی سیه نتوان به ظلم افروختن
۴
این چمن‌گر حاصلی دارد همان دست تهی‌ست
تا به کی چون غنچه خواهی رنگ و بو اندوختن
۵
دل اگر ارزد به داغی مفت سودای وفاست
یوسف ما منفعل می‌گردد از نفروختن
۶
جاده‌گر پیچد به خویش آیینه‌دار منزل است
می‌کند شمع بساط دل نفس را سوختن
۷
تار و پود هستی ما نیست بی پیوند خاک
خرقهٔ صبحیم بر ما چشم نتوان دوختن
۸
اضطرابم عالمی را کرد پامال غبار
خاک مجنون را نمی‌بایست وجد آموختن
۹
بی‌تو باید سوخت بیدل را به هررنگی که هست
داغ دل گر نیست آتش می‌توان افروختن
تصاویر و صوت
نظرات