بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۲۴۴۴
۱
به خود پیچیده‌ام نالیدنم نتوان گمان بردن
به رنگ رشته فربه گشته‌ام لیک از گره خوردن
۲
حضور زندگی، آنگاه استغنا، چه حرفست این
نفس را بر در دل تا به کی ابرام نشمردن
۳
دلی پرواز ده کز ننگ کم ظرفی برون آیی
زصافی می‌تواند قطره را دریا فرو بردن
۴
سیه بختی به سعی هیچکس زایل نمی‌گردد
مگر آتش برآرد ترک، هندو را پس از مردن
۵
غم جمعیت دل مضطرب دارد جهانی را
ز گوهر تا کجا دریا شکافد جیب افسردن
۶
مزاج عشق در سعی فنا مجبور می‌باشد
ز منع سوختن نتوان دل پروانه آزردن
۷
به‌حکم عجز ننگ طینت ما بود گیرایی
به خاک ما نمی‌خواهد مروت دام گستردن
۸
به هر واماندگی زین بیشتر طاقت چه می‌باشد
که باید همچو شمعم تا عدم خود را بسر بردن
۹
طربهای هوس شاید به وحشت کم شود بیدل
به چین می‌بایدم چون ابر چندی دامن افشردن
تصاویر و صوت
نظرات