بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۲۶۱۰
۱
چیست گردون کاینقدر در خلق غوغا ریخته
سرنگون جامی به خاک تیره صهبا ریخته
۲
گرد ما صد بار از صحرای امکان رفته‌اند
تا قضا رنگی برای نام عنقا ریخته
۳
آه از این حرص جنون جولان که از سعی امل
خاک دنیا برده و بر فرق عقبا ریخته
۴
قطع امید قیامت‌کن که پاس مدعا
در غبار دی هزار امروز و فردا ریخته
۵
تا نیفشانی به سر خاک بیابان امید
جمع نتوان کرد آب روی صد جا ریخته
۶
زیر دیوار که باید منت راحت کشید
سایهٔ مو هم شبیخون بر سر ما ریخته
۷
حسرت تعمیر بنیاد قناعت داشتیم
خاک ما را کرده گِل آب رخ ما ریخته
۸
گر مروت مشربی با چین پیشانی مساز
از تُنُک‌رویی دم شمشیر خون ها ریخته
۹
از ازل‌گمگشتهٔ آغوش یکتای توام
تا به کی جویم کف خاکی به دریا ریخته
۱۰
تا ز هر عضوم سجود آستانت گل کند
پیکری چون آب می‌خواهم سراپا ریخته
۱۱
تا توانی بیدل از تعظیم دل غافل مباش
شیشه‌گر نقد نفس در جیب عنقا ریخته
نظرات