بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۲۶۶۷
۱
کیستم من نفس سوختهٔ منجمدی
دل خون گشته و گل کرده غبار جسدی
۲
نقش تصویر خیالی ز اثر نومیدم
دعوی‌ام شوخی و مستی و ندارم سندی
۳
وصل جستم دو جهان جلوه دچارم کردند
چه صنمها که ندیدم به سراغ صمدی
۴
هر چه موقوف بیان‌ست شماری دارد
از احد هم نتوان یافت بغیر از عددی
۵
جز خموشی که کس انگشت به حرفش ننهد
سخنی کو که ندارد ز زبان دست ردی
۶
غنچهٔ سر گره وهم تعلق تا چند
ای نسیم دم شمشیر شهادت مددی
۷
عرض هستی‌ست گزندی که علاجش عدم‌ست
نیست امروز به خود بینی ما چشم بدی
۸
موج را عقد گهر کرد به خود پیچیدن
می‌شود ضبط نفس رشتهٔ عمر ابدی
۹
مژدهٔ عافیتی یافتم از کلفت دهر
موی چشم آینه را گشت حضور نمدی
۱۰
هر کجا بیدل از این باغ نهال‌ست بلند
در هوای قد او ناله کشیده‌ست قدی
نظرات