بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۲۶۸۷
۱
تا کجا آن جلوه در دل‌ها کشد میدان سری
در فشار شیشه افتاده‌ست آغوش پری
۲
غفلت ذاتی ز تدبیر تأمل فارغ است
از فسون پنبه منت بر نمی‌دارد کری
۳
تا عدم آوارهٔ آفات باید تاختن
جز فرو رفتن ندارد کشتی ما لنگری
۴
فیض صحرا در غبار خانمان آسوده است
تا به دامن وارسی باید گریبان بر دری
۵
برگ برگ بید این باغ امتحانگاه خمی‌ست
هیچ باری نیست سنگینتر ز بار بی‌بری
۶
با خرد گفتم چه باشد انفعال آدمی
سوی‌دنیا دید وگفت: اشغال اسباب خری
۷
عمرها شد می‌زنی بیدل در دیر و حرم
آه از آن روزی که گویندت چه زحمت می‌بری
نظرات