بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۶۰۷
۱
صبح هستی نیست نیرنک هوس بالیده است
اینقدر توفان که می‌بینی نفس بالیده است
۲
هیچ آهنگی برون‌تاز بساط چرخ نیست
ناله‌های این جرس هم در جرس بالیده است
۳
پرتو عشق است تشریف غرور ما و من
شعله پوش افتاد هر جا خار و خس بالیده است
۴
از سیهکاری‌ست اوهام عقوبتهای خلق
تا سیاهی کرده شب بیم عسس بالیده است
۵
چون نفس عاجز نوای درد نومیدی نی‌ام
ناله‌ای دارم که تا فریادرس بالیده است
۶
دستگاهی داری ای منعم ز افسردن برآ
پر فشانی مفت حسرت ها قفس بالیده است
۷
نقش وهم و ظن تو هم چندان که خواهی وانما
عالمی آیینه دارد دل ز بس بالیده است
۸
با کدامین ذره خو!هی توأم پرواز بود
چون تو اینجا حسرت بسیار کس بالیده است
۹
یأس مطلب نیست بیدل مانع ابرام خلق
آرزو در سایهٔ بال مگس بالیده است
نظرات