بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۹۶۵
۱
ستمکشی که به جز گریه‌اش نشا‌ید و خندد
قیامت است که چون زخم لب گشاید و خندد
۲
هوس‌پرستی این اعتبار پوچ چه لازم
که همچو صفر به درد سرت فزاید و خندد
۳
چو شمع منصب وارستگی مسلم آنکس
که تیغ حادثه تاجش ز سر رباید و خندد
۴
درین زیانکده چندان کف فسوس نسایی
که جوش آبله آیینه‌ات نماید و خندد
۵
شرار کاغذ و آمال ماست توام غفلت
که زندگی دو نفس بیشتر نپاید و خندد
۶
حذر ز صحبت آنکس که بی‌تأمل معنی
به هر حدیث که گو‌یی ز جا درآید و خندد
۷
خطاست چشم گشودن به روی باخته شرمی
که هر برهنه که بیند به پیشش آید و خندد
۸
جه ممکن است شود منفعل ز غیبت یاران
دهن دریده قفایی‌که باد زاید و خندد
۹
مثال عبرت اشیا درین بساط تحیر
کمین‌گر است که کس آینه زداید و خندد
۱۰
درین جنونکده این است ناگزیر طبایع
که نالد و تپد و گرید و سراید و خندد
۱۱
دل‌گرفتهٔ بیدل نیافت جای شکفتن
مگر چو صبح ازین خاکدان برآید و خندد
نظرات