بلند اقبال

شمارهٔ ۱۳۳

ز روی ناز با من ترک من گاهی که بستیزد

چو بیند می شوم آزرده طرح آشتی ریزد

بود هوش از سرم صبر از دلم تاب از تن وجانم

به می دادن چو بنشیند به رقصیدن چو برخیزد

نمی دانم که در زلفش چه آید بر سر دل ها

به هنگام معلق چون معلق زلفش آویزد

ز لب شعری که میخواند به مجلس شکر افشاند

چو گیسورا بجنباند توگوئی مشک می بیزد

شود صد باره دلبر توچوچادر می کشد بر سر

قرار و طاقت وهوش وخرد از دست بگریزد

بلند اقبال را گفتم دلت چون است از عشقش

بگفتا دیدمش دست از غم عشقش به سر میزد