بلند اقبال

شمارهٔ ۲۵۲

چون دلم شد عاشقت دانی که من چون کردمش

کردمش خون و ز راه دیده بیرون کردمش

چون تو را دیدم که داری طره زنجیرسان

داشتم من هم دلی شوریده مجنون کردمش

گفتم چشمم سیل اشکم شهر را سازد خراب

گفتمش گو شوخراب از گریه مأذون کردمش

چهره زردی داشتم ز اندوه هجر ودرد وعشق

چون رخ دبر زخون دیده گلگون کردمش

ریختم از بس در وگوهر ز چشم اشکبار

در بر هر بینوائی همچو قارون کردمش

گفتم ای دل کن حذر از زلف همچون مار یار

گفت اگر او هست ماری من هم افسون کردمش

گفتمش جان نرخ بوسی از بلند اقبال گیر

گفت می ترسم بگوید خوب مغبون کردمش