بلند اقبال

شمارهٔ ۳۲۰

۱

من از فراق توتاچندسوزم وسازم

بکن به وصل خود آخر دمی سرافرازم

۲

گهی چوباد صبا گر به سوی من گذری

نثار پای تو راجای زر سراندازم

۳

مرا به بزم حضور توره دهندکجا

مگر که باد به گوشت رساندآوازم

۴

کجا وصال توروزی شود مرا که به هجر

چوپرشکسته کبوتر به چنگ شهبازم

۵

نمی کشد دل من از قمار عشق تودست

مگر که هستی خود هر چه هست دربازم

۶

ز راه دیده دلم ریخت خون بسی به کنار

دلم هم از غم تو نیست محرم رازم

۷

تو چون بهفوج نکویان دهر سرهنگی

به پایت ار همه سلطان شوم که سربازم

۸

اسیر عالم جسمم شوم سراپا جان

دمی که از قفس تن دهند پروازم

۹

روا بود که ز عشق توچون بلنداقبال

به مهر وماه زنم طعنه بر فلک نازم