بلند اقبال

شمارهٔ ۳۵۰

ما به یاد آن پری دیوانه ایم

خلق پندارند ما فرزانه ایم

تا به جانان آشنا گردیم ما

از همه اهل جهان بیگانه ایم

مرد و زن ما را نصیح گوولی

ما به کار عاشقی مردانه ایم

طایر آسا پیش زلف وخال دوست

مبتلای دام بهر دانه ایم

حور وکوثر گر طلب زاهدکند

ما طلبکار وی ومیخانه ایم

شمع رخ هر جا فروزد دیار ما

سوختن را پر زنان پروانه ایم

تا مگر چنگی به زلف او زنیم

از غمش دل ریش تر از شانه ایم

میل می خوردن گر آن دلبر کند

تا نهیمش لب به لب پیمانه ایم

چون بلنداقبال ای گنج مراد

تا دهیمت جا به دل ویرانه ایم